Boliviaaaaaaaaaaamorr!!

Op 1 feb zijn we vroeg opgestaan om de bus naar Bolivia te pakken. Hij was er en zag er best goed uit, we hadden dus best goede hoop. Bij de grens, dit was nog nooit zo makkelijk! We kregen 30dagen visum, ff opzoeken in de ´bijbel´, we mogen er 90. Luuk snel terruggerend, kantoor leeg, volgende deur, niemand, volgende deur douaneman. Luuk op zijn beste Spaans/Engels/Helvoirts: “ik wil 90 dagen!”. Snapte die niets van… uiteindelijk zelf stempels mogen zetten, cool! Terug naar de krakkenmikkige bus, die we inmiddels gerolen hebben. zouden we wel heel aankomen op deze grevelroad!? Onderweg een paar keer de berm ingemoeten om vrachtwagens met onderdelen: lees grooooote bakken van dumpers in te halen.
Volgende karwei in Uyuni: uit 85 agencies keizen voor een 3 daagse reis naar de Salar en meer. 20 keer hetzelfde verhaal gehoord en uiteindelijk 2 Brazilianen: Ivan en Fabiola tegengekomen die keken hoe wij ons voelde. Uiteindelijk met hun de knoop doorgehakt en voor Expediciones Latitudes met driver: Theo(filo) voor 680 Bob gekozen. We kregen er de volgende morgen om 10.30 nog 2 gezellige Poolse bij: Monica en Snapski (Swalec). Kortom: een toffe groep. Eerste stop, zoutsouveniers, leuk om te zien maar wij willen naar de Salar! Ofterwijl Theo VAMOS! Aangekomen bij de Salar, helemaal blank, 40 centimeter bruin wáter, hmmmm?? Komt dit wel goed? Jawel hoor, een kwartiertje later bevonden wij ons in Heaven! Doordat hier 10 cm helder wáter stond en het windstil was, was het net een spiegel en er was geen horizon. We zaten met onze monden open, dit was echt het mooiste wat we tot un toe gezien hadden. We hebben een para zoutwinning bergjes gezien en een berg foto´s gemaakt. We konden gewoon niet stoppen met fotograferen. Eerste lekkere lunch bij het zouthotel, de naam zegt het al, alles is van zout, dus aan zout ontbrak het niet tijdens de maaltijd. We hebben bovenop de jeep gezeten, een Toyota landcruiser. Luuk heeft er nog nooit zoveel bij elkaar gezien (Inge dus ook niet..) de Salar in een woord: Sprakeloos. Onze weg vervolgd naar (na onweer op de Salar, Inge vond het maar niets) het treinkerkhof, een paar leuke foto´s gemaakt: Inge als bodybuildster en Luuk Wilde wippen… vanaf toen de grevelweg vervolgd naar de cocabladeren (voelt raar om die legaal te kunnen kopen, maar iedereen heeft hier een bal in zijn mond en kauwen maar! Je wilt ze ook wel kauwen, want anders heb je te veel last van de hoogte ofwel hoogteziekte en das gin pretje!) en villa Alota, in 10 minuten van de ene naar de andere Kant van het dorpje gelopen. ´s avonds lekker loeiheet/ kokend eitje, gedoucht om het ´laagje´ van 2 cm zout van ons af te sproeien. 2 gekke en te zatte (Inge: lees irritante) ´zipline´ Duitsers ontmoet. Volgende ochtend 7am opgestaan, niet te goed geslapen maar na het tweede meer was het helemaal over. Tsjonge jonge wat een ruimte hier, veel flamingo´s, gave kleuren, mooie bergen en ga zo maar door.. ennnn te weinig zuurstof. We voelden ons net een heeel oud opaatje en omaatje. Na 2 meter lopen of gewoon te eten of gewoon te ademen stonden we alweer te hijgen, continu ben je buiten adem. Ongelofelijk stom hoe dit voelt. Onze lunch gehad van kokkie Theo bij Arbol de Piedra ( rots die op een boom lijkt, nee Luuk die kun je niet omzagen). Onze weg vervolgd naar Laguna Colorada, het begon hier gruwelijk hard te regenen en te onweren, dus snel een foto maken, instappen en vamos Theo (cinco minutos was het codewoord). Om 15.00 lekker aan een biertje en wijntje gegaan in het hostel en op dag 3 om 05.00 am opgestaan. 05.30 vamos in het pikdonkere nationale park. Zonsopgang gezien bij de geysers, wat een herrie maar o zo mooi! Deed ons een beetje denken aan Nieuw-Zeeland, er waren modderpoelen, we groeide zelf 10 cm door de klei die bleef kleven aan onze schoenen, er was een geweldige druk waarmee het omhoog kwam en de rotte eierenlucht kwam er lekker inclusief bij. We konden ontbijten bij een warm wáter bad (niet ingeweest want het was buiten te koud) en we zouden onze weg vervolgen naar Laguna Verde, maar aangezien deze niet meer ´verde´ is maar bruin en het te mistig werd, hebben we op advies van onze Theo de nieuwe toeristische route alvast uitgeprobeerd. Lekker gerelaxt bij Laguna Colorada (enorm veel flamingo´s). wisten jullie dat Flamingo´s roze zijn en voor de rest eigenlijk best wel lelijk? En bij een ander meer waardat we de enigste waren. Op de terugweg was iedereen kapot en Wilde dus slapen, dit lukte niet door de hobbel de bobbel weg. We hadden voor de tweede keer een kapotte band, Luuk even mee maken (wederom buiten adem) en nog veel Alpaca´s (lama´s) gezien met leuke gekleurde oorbellen. Grappige beesten. Het leuke (voor Luuk) is dat j ehet al onweer al vanaf heel ver kunt zien, de derde dag was hiermee dus ook helemaal compleet. We hebben afscheid genomen, een hapje gegeten met de Poolse en de bus naar Oruro gepakt om 20.30. Caramba! Wat een slechte weg! De bus valt bijna uit elkaar en wij ook, om 04.00 aangekomen was het zoeken naar een hostel. Een Amerikaanse (Sienna) had hetzelfde euvel en samen hebben we 20x aangebeld en i ser 1x opgen gedaan. Hostel Confort, het was alles behalve ´comfort´, maar wij waren blij dat we om 5 uur gingen slapen. Om 8 uur (am) stond de immigratiedienst op de stoep!!!!!!?????? Paspoort controle, okeeee dan, raar? Uiteindelijk niet echt meer kunnen slapen en om 10.30 uit bed gegaan o meen ontbijtje te scoren, ontbijt werd pizza met wifi, eindelijk weer een keer! Waarom zijn wij nu eigenlijk in Oruro? Om een hostel te reserveren voor Carnaval, hier is namelijk de 2e grootste carnaval van Zuid-Amerika! Na grondig onderzoek bleek dat Confort de beste optie was en bleek dus dat ons shittie hostel toch beter was dan gedacht. $80,- per nacht p.p. was niet echt een optie.. ´s middags de bus gepakt richting Potosi, de hoogst liggende stad ter wereld op 4070 meter. Onderweg een gekantelde vrachtwagen gespot met Cervejas (bier)! Das sunt! En wij waren niet de enigste die dat vonden. Uiteindelijk aangekomen in een mooi hostel en lekker geslapen. De eerste dag de (zilver)mijntour met Antonio geregeld en naar museum: Casa national de la Moneda gegaan. Indrukwekkend museum, apart om te horen dat ze hier vroeger 3000 zilvermunten per dag met de hand sloegen. Alle oude machines stonden er nog en je kon het zweten en het harde werk voelen in de ruimtes. Hier zijn de munten geslagen die Piet Hein heeft meegenomen (zilvervloot). Aan het grote gebouw was o.a. te zien dat het vroeger echt een rijke stad is geweest, het is een mooie stad om doorheen te lopen. ´s avonds lekker zitten borrelen in een gezellig cafeetje, wat zijn wij blij dat het zo ongelofelijk goedkoop is in Bolivia! 07-02 op naar de mijntour, het was een VIP tour, we waren de enigste 2 samen met Antonio en de chauffeur. We weten waarom we een chauffeur hadden. Eerst inkopen gedaan bij de mijnmarkt, gewoon lekker dynamietstaven kopen op straat, samen met 96% alcohol, pure tabak sigaretten en cocabladeren, gezonde jongens die mijnwerkers! Het was deze dag tevens vrouwendag: groot feest, overal bloemen ( op de stoep bij de huizen) en confetti. Inge is gezegend, leuke ervaring. Vervolgens zijn we bij de totaal niet toeristische mijn aangekomen, maar een mijn waar dat ze nog elke dag hard in werken. We begonnen inmiddels toch wel een beetje te twijfelen of dat we er wel in Wilde, dat was namelijk de ingang: een gat in de grond en een hoop slipperige klei na de eerste ladder naar beneden. Het werkd al echt donker, zou dit wel veilig zijn!? Volgens onze bijbel (Lonely Planet) niet namelijk. Er zijn 14 levels in deze mijn mete en totale diepte van 4000 meter waar dat het dik 40 graden is, ongelofelijk! Er werken 4500 mensen in de mijn en elke dag sterven er. Er zijn houten railsen waar dat de wagentjes van 1 ton (geladen) door 2 personen vooruit geduwd werden. Al 450 jaar wordt er gehakt en opgeblazen en heel hard gezwoegd in deze berg. We hebben de mijners zelf zien werken en Luuk heeft even meegeholpen. Enorm zwaar werk voor belachelijk wienig geld. Jonge mensen verdienen 9 euro per dag en worden uiteindelijk maar 35 tot 45 jaar oud. We hebben van een vader en zoon een steun gehad met 50% zilver, trots! :-) we voelden verschillende explosieven in de mijn, Antonio zijn we nog steeds veilig!? Antonio heeft er zelf een opgeblazen, wan herrie en wat een wind en stof! Cooliejoelie! Een keer hebben we de lamp uitgedaan, pik en pik donker, we waren blij dat we het licht weer zagen. Wat een doolhof. De volgende dag nog steeds onder de indruk van de bar en barslechte werkomstandigheden in de mijn zijn we teruggegaan naar Oruro voor Carnaval!! We hadden in Potosi al een voorproefje gehad van schuimsprays en waterballonnen, dat ging hier nog veel groter verder. We hadden Sienna weer ontmoet, ene Alan (Canadees) en 2 Engelse (Hanah en Joe). We zijn de straat opgegaan, het grote plein opgezocht, er hing al veel gezelligheid: overal kraampjes met eten en drinken, veel muziek, dans en onweer met vuurwerk en heeeel veeel regen. Onweer hing boven ons hoofd en de straat werd helemaal schoongespoeld. Gelukkig een droog plekje kunnen vinden, poncho´s gekocht en de regen proberen te trotseren. Helaas maar voor even gelukt, oh wat i son doorgezakte/knoerharde/ warme bedje dan toch fijn! Op 09-02 ging om 6 uur te wekker, nou ja de wekker, vuurwerk en muziek op straat begon, echt waar de parade begint hiero m 6 uur ´s ochtends. Inge was te nieuwsgierig en ston om 7 uur langs het hek te kijken. Geweldig mooie kostuums en ongelofelijk grote groepen. In totaal 35.000 dansers en muziekanten doen er mee. De rokjes waren kort, de decolletés laag en de hakken megahoog (en nog zijn ze Klein) om 12.00 uur met de rest afgesproken in Bravo´s de place to be me wifi ;-) lekker ontbeten en gehoord dat camera´s en portemonnees zijn gestolen met behulp van de schuimspray.. ons pleke gevonden bij El Negrito en lekker van de parade genoten, de biertjes smaakte weer prima. Na vele schuimgevechten met kinderen, ze worden al echt irritant.. zijn we het grote plein opgegaan, daar hebben we de mixdranken uitgevonden. Wodka, rum, witte wijn en rode wijn, alles door elkaar, jammmieee.. het werd steeds gezelliger, natuurlijk weer regen (het is nog steeds regenseizoen) om 1 uur was het welletjes geweest, de man met de hamer kwam. Volgende morgen: ´gato´. Jeej Bravo´s again en ziek worden….een stukje parade gekeken en vroeg naar huis gegaan. ´s nachts Luuk 25 jaar! Whoehooee! 1/4e eeuw. Hij heeft een mooie sticker gekregen en 1 zonnebril, de rest komt later.. ontbeten bij 1x raden, Bravo´s! geskypt met die pa en ´t wapen, bedankt voor het zingen iedereen! Volgende drama of wel geluksmomentje: busticket zoeken. We waren even vergeten dat iedereen weg wil. Overal geen plek tot woensdag, neeeeeeee! Nog 1 bus gevonden, te lange rij, Spaans gepraat, stond ineens vooraan (geduwd) om 13.00 uur de bus gepakt van 12.00 uur. Springen! Jeeje gelukt! Blij :-D Cochabamba here we come, na 3 uur rijden stukken met de bus, 1,5 uur gewacht, totaal 7 uur gedaan over een rit van 4 uur. Busticket Santa Cruz ging beter, 2 minuten werk. Verjaardagdiner op voor Luuk: hamburger met slappe friet (geen frikandellen dit jaar) een geweldige busrit met medicijnman, zanger en de sauna (we gingen kapot van de hitte) en 12 uur later waren we in Santa Cruz. (de busrit zelf is wel echt ongelofelijk mooi, midden door de bergen heen!) in SC ging de carnaval gewoon door, hotel zoeken, mooie gevonden met zwembad! Hier hebben de (irri)jong nog wat beters: wáter met kleurstof, moeilijk af/uitwasbaar , dus een mooi paars kleurtje. Heel de stad ziet eruit, ge ben ter maar mooi klaar mee! Inge heeft een aanval van 10 kinderen overleefd en een taartje met champo weten te scoren (doet ze nooit meer!) Gisteren een ´date´ gehad met Ad Beekmans en Aracely. Ad is een Nederlander die sinds 6 jaar in Santa Cruz woont met zijn vrouw. Ze hebben hier een eigen bedrijfje in natuurlijke geneesmiddelen. Ad had een dagje vrijgenomen voor ons en ons de stad en de buitenwijken (luxe) laten zien en vele tegenstrijdigheden van Bolivia verteld. Zomaar een paar wiste gij datjes: - illegale films/cd´s je hier legaal kunt kopen. – je hier makkelijk bijvoorbeeld je nier kwijt kunt raken (bij de grens naar Peru). – Chinees hier rat en muis, dus echt Chinees, bevat.. – Hamburgers van de straat hier moordenaars heten. – je $10.000,- betaald voor een tennisabonnement van een jaar. – het hier gisteren koud was met zo´n 28 graden. – je offers moet geven voor gebouwen ( grote gebouwen, grote offers: dronken junkies in La Paz liggen eronder..) – (bijna) alle buschauffeurs zuipen.. – 4 doden met carnaval niet zo slecht is in een stad.. en toch voelen wij ons hier vrij veilig.. wij hebben als cadeautje plantaardige zeep gekregen om het paarse van ons lijf af te kunnen poetsen en hebben een antivergifteningsbadje gehad. Bedankt voor de super dag Ad! ´s avonds lekker ontspannen een biertje gedaan bij Alexander en de Irish Pub in de prachtige binnenstad, wat een wereldreis!
Bedankt voor de leuke felicitaties voor Luuk zijn verjaardag en iedereen vandaag nog een fijne valentijnsdag vol liefde en geluk! Liefs van Luuk en Inge.